CHEMT4, chemia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Równowagi w wodnych roztworach elektrolitów
4.1. Elektrolitami są wyłącznie substancje, które
A) są kryształami jonowymi dobrze rozpuszczalnymi w danym rozpuszczalniku.
B) w stanie stopionym przewodzą prąd elektryczny.
C) przewodzą prąd elektryczny po rozpuszczeniu w danym rozpuszczalniku.
D) przewodzą prąd w stanie stopionym lub w roztworze w danym rozpuszczalniku.
4.2. Elektrolitami mocnymi w roztworach wodnych są wyłącznie substancje
A) będące w stanie stałym kryształami jonowymi.
B) dobrze rozpuszczalne w wodzie.
C) wodorotlenki litowców i berylowców.
D) Wszystkie odpowiedzi są błędne.
4.3. Jony Mg2+ i Cl– wchodzą w skład
A) krystalicznego chlorku magnezu.
B) wodnego roztworu chlorku magnezu.
C) stopionego chlorku magnezu.
D) Wszystkie odpowiedzi są poprawne.
4.4. Sporządzono 0,001 M roztwory:
I) K2SO4, II) BaCl2, III) NaCl, IV) Ba(OH)2.
Sumaryczne stężenie wszystkich rodzajów jonowych jest
A) takie same we wszystkich roztworach.
B) inne w każdym roztworze.
C) takie same w roztworach I, II, IV.
D) takie same wyłącznie w roztworach II i IV.
4.5. Zmieszano 0,10 M roztwory NaCl oraz Na2CO3 w proporcji objętościowej 1 : 2. Jakie będzie stężenie molowe jonów Na+ w otrzymanym roztworze?
A) 0,125 mol × dm–3. B) 0,150 mol × dm–3.
C) 0,167 mol × dm–3. D) 0,175 mol × dm–3.
4.6. Próbkę Ba(OH)2 o masie 1,71 g rozpuszczono w wodzie
i dopełniono do objętości 0,50 dm3. Sumaryczne stężenie jonów
w otrzymanym roztworze jest równe
A) 0,020 mol × dm–3.
B) 0,040 mol × dm–3.
C) 0,060 mol × dm–3.
D) 0,080 mol × dm–3.
4.7. Próbkę Ba(OH)2 o masie 1,71 g oraz próbkę NaCl o masie 1,17 g rozpuszczono w wodzie i dopełniono do objętości 1,0 dm3. Sumaryczne stężenie jonów w otrzymanym roztworze jest równe
A) 0,020 mol × dm–3.
B) 0,050 mol × dm–3.
C) 0,070 mol × dm–3.
D) 0,100 mol × dm–3.
4.8. Dysocjacja elektrolityczna jest wynikiem oddziaływania na elektrolit
A) prądu elektrycznego.
B) dowolnego rozpuszczalnika nieorganicznego.
C) wyłącznie wody.
D) rozpuszczalnika, którego cząsteczki są dipolami elektrycznymi.
4.9. Stopień dysocjacji elektrolitu słabego jest zdefiniowany jako
A) stosunek liczby jonów powstałych w wyniku dysocjacji do liczby cząsteczek elektrolitu, które pozostały niezdysocjowane.
B) liczba jonów, na które dysocjuje elektrolit.
C) stosunek ilości elektrolitu, który uległ dysocjacji, do początkowej ilości elektrolitu.
D) iloczyn ładunku i stężenia jonów, które powstały w wyniku dysocjacji elektrolitu.
4.10. W wyniku czterokrotnego rozcieńczenia roztworu wodnego słabej zasady jej stała dysocjacji
A) nie ulegnie zmianie.
B) wzrośnie dwukrotnie.
C) zmaleje czterokrotnie.
D) zmaleje dwukrotnie.
4.11. Stopień dysocjacji elektrolitu słabego można zmienić
A) przez zmianę stężenia elektrolitu w danym rozpuszczalniku.
B) przez zmianę rodzaju rozpuszczalnika.
C) przez zastosowanie obu sposobów opisanych w punktach A i B.
D) Stopień dysocjacji jest wielkością charakteryzującą dany elektrolit i nie można go zmienić w żaden sposób.
4.12. Do 10 cm3 0,1 M wodnego roztworu kwasu octowego dodano 1 dm3 wody, w wyniku czego
A) znacznie wzrosła stała dysocjacji kwasu.
B) znacznie zmalała stała dysocjacji kwasu.
C) stała dysocjacji pozostała bez zmian, natomiast zmniejszył się stopień dysocjacji.
D) stała dysocjacji pozostała bez zmian, natomiast zwiększył się stopień dysocjacji.
4.13. Moc kwasu jest określona przez
A) liczbę atomów wodoru w cząsteczce kwasu.
B) stałą dysocjacji.
C) rozpuszczalność kwasu w danym rozpuszczalniku.
D) stopień dysocjacji.
4.14. Moc zasady jest określona przez
A) liczbę grup hydroksylowych w cząsteczce zasady.
B) stopień dysocjacji.
C) rozpuszczalność wodorotlenku w danym rozpuszczalniku.
D) stałą dysocjacji.
4.15. Wyznaczono doświadczalnie, w tej samej temperaturze, stopnie dysocjacji czterech roztworów wodnych kwasu octowego i otrzymano następujące wyniki dla kolejnych roztworów:
I) a = 0,3%, II) a = 1,3%, III) a = 4,3%, IV) a = 27,5%.
Na podstawie otrzymanych wyników można stwierdzić, że
A) stężenia roztworów zwiększały się w kolejności od I do IV.
B) stężenia roztworów malały w kolejności od I do IV.
C) pomiary zostały wykonane niepoprawnie, gdyż wszystkie wyniki powinny być identyczne.
D) IV wynik jest błędny, gdyż wiadomo, że kwas octowy dysocjuje w niewielkim stopniu.
4.16. W roztworze słabego kwasu HA o stężeniu analitycznym równym 0,10 mol × dm–3, stężenie jonów H+ jest równe 0,0010 mol × dm–3. Stopień dysocjacji kwasu jest równy
A) 10,0%. B) 9,0%. C) 1,0%. D) 0,9%.
4.17. 1 dm3 roztworu słabego kwasu HA zawiera 0,5 mol jonów H+ oraz 2,0 mol niezdysocjowanych cząsteczek HA. Stopień dysocjacji kwasu w roztworze jest równy
A) 0,050. B) 0,200. C) 0,250. D) 0,500.
4.18. 1 dm3 roztworu słabego kwasu HA zawiera 0,2 mol anionów A– oraz 2,0 mol niezdysocjowanych cząsteczek HA. Stopień dysocjacji kwasu w roztworze jest równy
...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]